اگه یکی نشست پیشتون از آهنگی که دوس داره گفت، از کتابی که جَویدَتش گفت، از نمایش‌نامه‌ای که تازه کشفش کرده گفت، اصلاً واسه این نیست که برگردین بگین خواننده رو می‌شناسین، زیرخواب آهنگساز بودین یا انقدر بچه باحالین که رفیقتون این نمایشنامه رو نوشته ( اگه هم این بچه باحالیه که جمیعاً بـــــــــیلاخ ). اینجوری فقط یه "رابطه‌ی شناختی ِ مستقیم" بین خود عـــَـــنتون و اون اثر توی ذهن مخاطب ایجاد میکنین و تر میزنین به عشق و حال طرفتون.
هرچقدر داشتن رابطه با یه آدم باحال، باحال باشه، همونقدر چُسی اومدن و دستی کشیدن رو این رابطه جلو ملت چیز ناجوریه.
با صابر که صحبت میکردم، آره ابَر، صابر ابر، رفیقمه؛ می‌گفت هیشوَخ نذار دست کسی واسه بودن تو بره رو دکمه‌ی next...
۲ نظر:
کجایی بابا چقدر دیدر به دیر پریود میشی؟
فکر کنم دارم یائسه میشم منم ...
ارسال یک نظر